Κορνίζα για Φωτογραφία Ασημένια

Οι πρώτες κορνίζες χρησιμοποιήθηκαν στην αρχαιότητα από τους Έλληνες και τους Αιγυπτίους καλλιτέχνες, για να διαχωρίσουν σκηνές και διακοσμήσεις στις τοιχογραφίες και την αγγειοπλαστική. Ωστόσο, κορνίζες έτσι όπως τις γνωρίζουμε σήμερα εμφανίστηκαν στην Ευρώπη το 12ο και 13ο αιώνα σε μικρούς πίνακες.

Η τεχνική τους άρχισε να εξελίσσεται το 14ο και 15ο αιώνα, όπου εμφανίζονται μεγάλα εκκλησιαστικά κυρίως έργα με «βαριές» κορνίζες οι οποίες αποτελούσαν μέρος του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού των ναών. Παρόλ’ αυτά, στην Ιταλική Αναγέννηση του 14ου και 15ου αιώνα, όπου ευγενείς, μπορούσαν πλέον να παραγγείλουν έργα για το χώρο τους, έκαναν την εμφάνισή τους τα φορητά πλαίσια. Στη Γαλλία, την εποχή της Αναγέννησης, η τέχνη ήκμασε περισσότερο στα πλαίσια της καθημερινής ζωής και μαζί της και η τεχνική της κορνίζας, η οποία πλέον σχεδιάζονταν και παράγονταν από τους κατασκευαστές επίπλων και όχι από τους ίδιους τους καλλιτέχνες όπως στα προηγούμενα χρόνια. Από το 1610 έως το 1643, υπό τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΓ΄ στη Γαλλία, η διάθεση για τελειοποίηση της κορνίζας έγινε εντονότερη και έτσι εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό. Η τάση αυτή, «άνοιξε το δρόμο» για το Μπαρόκ, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί μια νέα τεχνική σχεδιασμού για στην πλαισίωση των έργων. Από ότι φαίνεται λοιπόν, η κορνίζα αποτέλεσε μεγάλο καλλιτεχνικό προβληματισμό με το πέρασμα των χρόνων και αναδείχθηκε σε ένα είδος ξεχωριστής τέχνης έως και σήμερα.