Εικόνα Άγιος Παΐσιος Λιθογραφία

Εικόνα Άγιος Παΐσιος Λιθογραφία

Ξύλινη Εικόνα Άγιος Παΐσιος σε Λιθογραφία φιλοτεχνημένη σε σκαφτό ξύλο MDF με χρυσή ρίγα στο πλαίσιο. Η χρήση MDF ξύλου την καθιστά αμετάβλητη στο πέρασμα του χρόνου, καθώς το υλικό είναι μεγάλης ανθεκτικότητας. Είναι ειδικά επεξεργασμένη και βερνικωμένη για να έχει την μέγιστη αντοχή στον χρόνο και τις φθορές.

━━━━━━━━━▼━━━━━━━━━

Άγιος Παΐσιος

Ο μοναχός Παΐσιος ανακηρύχθηκε Άγιος της Εκκλησίας μας στις 13 Ιανουαρίου 2015 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Εκτοτε γιορτάζουμε τη μνήμη του στις 12 Ιουλίου. Στη συνείδηση του κόσμου υπήρξε σύμβολο της ταπεινότητας και της πνευματικότητας του μοναχισμού, αλλά και πολύτιμος αρωγός στους πονεμένους αυτής της ζωής.

Βρέφος στην προσφυγιά

Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αρσένιος Εζνεπίδης. Γεννήθηκε στην Καππαδοκία στις 25 Ιουλίου 1924. Εκεί στη Φάρασα ζούσε η ενδεκαμελής οικογένειά του. Ο πατέρας του Πρόδρομος Εζνεπίδης, η μητέρα του Ευλαμπία και τα οκτώ αδέλφια του. Ο πατέρας του ήταν δυναμικός και αγαπητός άνθρωπος και ήταν πρόεδρος του χωριού. Μόλις λίγες μέρες από τη γέννησή του, έμελλε στην οικογένειά του να πρέπει να εγκαταλείψει διωγμένη από τους Τούρκους την Καππαδοκία. Πρόσφυγες κατέφυγαν στην Ελλάδα.

Ο Αρσένιος Εζνεπίδης και η κληρονομιά του μοναχισμού

Πριν την αναχώρησή τους τον βάφτισαν. Ο ιερέας της ενορίας ήταν ο Αρσένιος. Εδωσε το όνομά του στο νεογέννητο «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως ήθελε. Τον ιερέα αυτόν, τον Αρσένιο, η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε το 1988 ως άγιο.Πράγματι η πράξη αυτή είχε μεγάλη επίδραση στον μικρό Αρσένιο Εζνεπίδη, ο οποίος δήλωνε πως θέλει να μονάσει και είχε διαρκώς μαζί του ένα χαρτί, όπου σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου.

Η οικογένεια Εζνεπίδη εγκαταστάθηκε αρχικά στην Κέρκυρα και τελικά στην Κόνιτσα, όπου ο μικρός τελείωσε το Δημοτικό με πολύ καλό βαθμό.Η τέχνη που έμαθε ήταν αυτή του μαραγκού. Η συμπόνοια του για τον ανθρώπινο πόνο, αλλά και η προσφορά του ήταν από τότε τόσο μεγάλη, ώστε όταν του παράγγελναν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, συμμεριζόταν τόσο τη θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, που δεν ζητούσε χρήματα.

Ασυρματιστής του Θεού

Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο Στρατό. Με λεβεντιά και αυτοθυσία ζητούσε εκείνος να πολεμά στην πρώτη γραμμή, αντί για οικογενειάρχες φαντάρους, για να μην πονέσει η οικογένειά τους από τυχόν απώλεια της ζωής τους. Στον Εμφύλιο (1945-1949) υπηρέτησε ως ασυρματιστής. Αργότερα εξαίροντας την αξία του μοναχισμού σε κάποιους που την αμφισβητούσαν είπε πως «υπάρχουν μοναχοί που έχουν πνευματική τηλεόραση και είναι ασυρματιστές του Θεού». Ο ίδιος χαρακτηρίζεται στη βιογραφία του ως ένας από αυτούς. Βασική του διδαχή ήταν: «Εάν θέλεις να ‘πιάσεις’ τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στην ταπείνωση, γιατί σ’αυτήν τη συχνότητα εργάζεται ο Θεός».Το 2017 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος του στρατιωτικού όπλου των Διαβιβάσεων, στο οποίο είχε υπηρετήσει.

Στο Αγιο Ορος

Μόλις απολύθηκε από το Στρατό πήγε στο Αγιο Ορος για να μονάσει. «Οσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή, τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στον Χριστό κανείς ξεκουράζεται, γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τον Θεό», υποστήριζε. Οπως είπε αργότερα: «Όταν είχα έρθει στο Αγιο Ορος, γύριζα στο περιβόλι της Παναγίας, όπως συνήθως όλοι οι αρχάριοι, για να βρω τα αρωματισμένα λουλούδια της Παναγίας -αγίους Γεροντάδες- και να πάρω πνευματική γύρη».

Το 1956, και ενώ βρισκόταν στη Μονή Φιλοθέου κοντά στο γέροντα Συμεών που είχε καταλυτική επίδραση στη διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ονομάστηκε «Παΐσιος», χάρη στον Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο Β΄ που ήταν συμπατριώτης του.

Φιλανθρωπία και σε ετερόδοξους

Η φιλανθρωπία του δε γνώριζε στεγανά. «Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη». Το 1958 μόνασε για 4 χρόνια στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης, προσφέροντας φιλανθρωπικό έργο τόσο σε ψυχικά ταλαιπωρημένους και φτωχούς Ελληνες, όσο και σε ετερόδοξους, ενώ το 1962 παραμένοντας για 2 χρόνια στο Ορος Σινά βοήθησε ιδιαίτερα τους βεδουίνους δίνοντάς τους τρόφιμα και χρήματα που συγκέντρωνε πουλώντας ξύλινους σταυρούς που έφτιαχνε.«Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά, σαν το λάδι τη σκουριασμένη κλειδαριά», έλεγε.

Θαυματουργός και θεραπευτής

Επιστρέφοντας το 1964 στο Αγιο Ορος έμεινε στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ιβήρων μέχρι το 1979, οπότε εγκαταστάθηκε στο εγκαταλειμμένο κελί στην Παναγούδα, όπου πλήθος κόσμου συνέρρεε για να αντλήσει σοφία, δύναμη και χάρη από τον Γέροντα Παΐσιο. «Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Ετσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται», έλεγε.Απέκτησε μεγάλη φήμη ως θαυματουργός και θεραπευτής.

Το τέλος του εγκόσμιου βίου του

Παρότι ασθενούσε, αντιπαρερχόταν τη σωματική ταλαιπωρία, συνέχιζε την ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες. Το 1994 εγχειρίστηκε για καρκίνο στο παχύ έντερο και την ίδια χρονιά το σώμα του υπέκυψε στις μεταστάσεις. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς τον Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Αλλωστε είχε πει: «Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό, αν μέσα απ’ αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!».

Η εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 12 Ιουλίου

© Τα κείμενα επιμελήθηκαν αποκλειστικά για την ιστοσελίδα www.ekivotos.com και προστατεύονται νομικά. Η κάθε αναπαραγωγή τους για εμπορικούς σκοπούς εκλαμβάνεται ως αθέμιτος ανταγωνισμός και διώκεται ποινικά.

Εικόνα Άγιος Παΐσιος Λιθογραφία